Recent
teveel Shakespeare gezien, en die knakker fokt met je mind,
zo bewijst ook deze Othello-noir. Ronald Colman speelt een gevierd Toon
Hermans-achtig acteur van middelbare leeftijd, die groot succes kent met
theaterkomedies. Het gaat echter privé echter elke keer mis, zodra hij zich aan
serieuzer werk waagt. Zo leren we van zijn ex-vrouw Signe Hasso, een actrice met een
zwabberend Frans aandoend accent. En dan komt Othello dus langs, een
duistere rol die wordt gepresenteerd als de meest intense van allemaal.
Feit en fictie beginnen door elkaar te lopen, en langzaam sijpelt
Othello's agressie en jaloezie van het podium, naar het echte leven.
Potentieel een geweldig spannend uitgangspunt, maar de film durft de
escapades van de 'theaterweerwolf' toch niet echt uitgebreid in beeld te
laten zien. Ik moest denken aan
Dead of Night, een vergelijkbare film, over een flippende poppenspeler, die ik veel enger vond. Toch is A Double Life
best amusant, in de allereerste plaats om de uitstekende belichting, ze
noemen dit met recht een broadway noir. Juist in de verschrikkelijk
gezwollen geacteerde stage scenes zitten een paar fenomenale shots,
vanuit het gezichtspunt van Othello. Bovendien komen we ook weer wat
vertrouwde film noir-koppen tegen in de bijrollen, onbekende namen
(Millard Mitchell bijvoorbeeld) maar ik zie ze zo graag. En dan vergeet
ik de Monroeske Shelley Winters te noemen, als serveerstertje op zoek
naar connecties, dus flirtend met Colman. ('I am a masseuse'.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten