Nou de grap ligt voor de hand hè. Helaas pour moi liet ik me in de bieb
foppen door de aanwezigheid van Depardieu in een Godard-film. Ik had me
niet gerealiseerd dat dit een laat (en dus onbegrijpelijk) werkje van de
regisseur is. Een intellectuele puzzel waardoor vooral ánderen (die
erover schrijven in wetenschappelijk essays) hun intellect kunnen tonen.
Semantiseer maar! Een film met een hoop tussentitels dus, en iedereen
praat in anaforen en epiforen door elkaar heen. Eigenlijk is Hélas Pour
Moi Godards
Tree of Life. Zelfde natuurschoon in de beelden, en ook wat
rossige knappe vrouwen. Godard heeft gelukkig wel een fiks betere klassieke
muzieksmaak. Hij laat een soort megamix klinken van Bach, Shostakovich
en Kancheli, om er maar 'ns een paar te noemen. Dáár heb ik best van
genoten. Zover ik het verhaal begreep leek me het een soort
mega-ingewikkelde versie van
Der Himmel uber Berlin. Met filosoferende
geesten die bezit nemen van lichamen. Maar misschien gaat het over een relatie die op de knoppen loopt, een mandie sterft, en twee engelen hem dan
tijdelijk laten terugkeren. 'Wat denkt dit gezicht', vraagt de vrouw.
'Die mond te kussen'.
De
Moviemeter-draad is overigens erg grappig. “Gewoon hele goeie film. Heel erg goed gefilmd.” “Idd. Je kon de goedheid goed zien in de beelden.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten