Eigenlijk
Rabat, maar dan met mongolen. Het is een wonder dat deze film geslaagd
is te noemen. Het uitgangspunt lijkt alleen maar te kunnen leiden tot
een echte “Spaanse” film. En dan heb ik het niet over de titel. Drie
gehandicapten op weg naar het bordeel voor hun eerste keer, dat
schreeuwt verschrikkelijke klucht. Maar deze Belgische productie werd
niet voor niets op een Britse documentaire gebaseerd. (Dat zie je ook
niet vaak, van docu naar fictie, ik kom tot twee voorbeelden: Herzog over
Dieter die neergestorte oorlogspiloot, en een slecht Braziliaans
gijzeldrama.) Maar goed, in de openingsscene van Hasta La Vista staart
een grotendeels verlamde jongen naar twee 'juggende' meiden. Des avonds
moet de jongen aan ma vragen of ze zijn hand ónder de dekens wil leggen.
'Moet ik even helpen', zegt ma nog. Mogelijk onwetend, misschien ook
niet en moet ze z'n hand er ook nog omheen vouwen. Hoe dan ook; de
schrijnendste scene hebben we meteen gehad. Het brengt de jongen wel op
een idee, en wat plotblokkades later starten hij, een PS Hoffman-achtige
blinde (hier de comic relief, want eigenlijk de minst erge handicap) en
een terminale kankerpatiënt hun reis. Het mooie aan de film is dat de
jongens eerst karikaturen lijken, en dat dat eigenlijk functioneel is.
Op een bepaald moment wórdt je je handicap, vast in je eigen parallelle
wereldje. Je verandert vanzelf een soort grove grappende makende cynicus...
Pijnlijk, maar waar. Jammer dat de reisbegeleidster (een soort
vrouwelijke Depardieu) óók een krasje moet hebben. En áls dat dan moest,
dan had het eigenlijk een écht ongemakkelijks moeten wezen; net zo
ongemakkelijk als de drie onbevlekte jongens. (De vrouw had dan haar
eigen baby moeten hebben vermoord, of zo, past ook bij de thematiek.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten