Ik
haalde laatst (op de fiets) een stapvoets rijdende stoet auto's in, er
reden motormannetjes met rode zwaailichten tussendoor. Wat is dit, dacht
ik, een protest? Inmiddels waren we de buitenwijk uit en bereikte ik
eindelijk de kop van de optocht. Een begrafenisauto! Italiaanse
toestanden. En het werd nog mooier, de stoet draaide de snelweg op; de
motormannetjes begonnen het verkeer tegen te houden. De wachtende auto's
begonnen al te toeteren, en die wisten nog niet dat ze minstens tien
minuten te gaan hadden... Ik vond het maar self-kicking aandachttrekkerij, en
tegelijkertijd schaamde ik me voor die gedachte. Zo burgerlijk. Precies
het gevoel van de biker-films. De Angels beschimpen kerk, gezagsgetrouwe
burgers, leger, en oom agent, wat toch eigenlijk toe te juichen valt.
Maar het is zó irritant en puberaal. Nu is Hells Angels on Wheels wel
wat mellower dan het verschrikkelijke The Wild Angels met Fonda... Jack
Nicholson en zijn love interest beginnen zich hier juist langzaam van de
Angels te verwijderen. Alsof de subcultuurhype na één jaar al
vermoeiend was geworden. (Easy Rider moest nochtans nog komen.) Voor
Nicholson het tegen de Ahmadinejad-achtige mc-president opneemt is deze
film minder trollen, en meer seks. Fluitsolo's op de hippie-soundtrack,
halfnaakte dames onder de verf op je scherm. Gezellig. Van duidelijke scenes of
verhaal is geen sprake. Een beetje karren door Nevada, terwijl de herfst
invalt. Laslo Kovacs goochelt met de camera, en houdt de sfeer er
psychedelisch in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten