Typhoon Club

Opmerkelijk genoeg kwam deze Japanse high school-film in hetzelfde jaar uit als The Breakfast Club. Ze zijn goed vergelijkbaar, maar wel als day and night-versies. De tyfoon komt pas 's nachts over de school razen, waardoor een clubje jongeren dán daar vast zit. Waar hun Amerikaanse tegenpolen het groepsgevoel vinden in rebellie tegen het gezag, ontstaat het hier pas echt als het gezag totaal is weggevallen. Een Japanner zou nooit opstaan tegen zijn 'sensei'. Chargeer ik eigenlijk, want de leraar van de klas is zelf nog jong, heeft privé-problemen (die 'm ook op school bereiken) waarna een koppig meisje zich toch tegen 'm keert. Maar net als bij de Amerikanen schreeuwt de leraar 'jullie zullen net zo worden als ik', en de jongeren: 'dat nooit!'. Het zal u verder niet verbazen dat Typhoon Club ook inhoudelijk een stuk donkerder (de plagerijtjes zijn hier nét geen verkrachtingen) en gewaagder is. Soms denk ik SGP-stijl, als je een volk laat opgroeien op een dieet van stripboekjes waarin lolita-meisjes in kostschoolrokjes kinky dingen, gaan die meisjes in het echt zich dan automatisch zo gedragen. Het wordt hier wel weer wat overdrijven, elke gelegenheid wordt aangegrepen om uit de kleren te gaan, om wat lesbisch te rollebollen, en de regisseur blijft dan maar weer op een afstandje met zijn camera, alsof hij ook wel weet dat het iets te exploitatief is. Toch is ook de mooiste scene op een vreemde manier erotisch. Een meisje wordt (nog thuis) wakker – ze heeft zich verslapen – trekt haastig haar rokje aan, snuit haar neus (haar rokje zakt Chaplinesk weer af) waarna ze merkt dat 'okasa' verdwenen is. Voorgoed? Het meisje gaat in de slaapzak van ma liggen, trekt al haar kleren uit, als een soort erotische terug in de baarmoeder-liefde. Heel merkwaardig. En van dit soort sequenties heeft de film er veel meer. Ze blijven lastig te begrijpen, die Japanners, maar voor een sensuele vorm van verstilling zorgen ze wel.