Mijke de Jong is heel goed met jonge vrouwen en
meisjes, maar minder in acteersregie in zijn algemeen. Dragan Bakema
wordt toch bepaald niet als slechte acteur gezien; hoe kan het dan dat
al zijn dialogen hier nep aanvoelen? De scenes waar het meisje Joy in
haar eentje, of met haar beste vriendin rondscharrelt zijn namelijk wél
erg goed. Beter dan
Het Zusje van Katia. Joy is een adoptiekind, met een
knap maar gehard gezicht. (Denk Fatima de Moreiro). Ze is opgegroeid in
pleeghuizen. De beelden daarvandaan met de continu kibbelende meisjes
zijn heel Dardennesk. Inmiddels woont Joy op zichzelf, met een eenvoudig
afwasbaantje. Daarvan had ik nog wel meer van willen zien, maar Joy houdt
zich vooral bezig met het zoeken naar haar echte moeder. Die ze zo graag
wil vinden, dat ze zichzelf overtuigd dát ze haar vindt. Het gaat
De Jong gelukkig niet om de confrontaties, het gaat meer om de momenten eromheen.
En de mooiste daarvan zit helemaal aan het slot. Hoe de geboorte van
een nieuwe baby naast geluk ook hartverscheurend kan zijn. Ingehouden
vriendschap. 'Je wilde me niet'.
(Lees ook dit mooie
interview met hoofdrolspeelster Samira Maas, geen familie.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten