The Parallax View

De beste Pakula? In elk geval 'up there' met Klute, met de aantekening dat ik Donald Sutherland any time over Warren Beatty verkies. Heb ook het gevoel dat Beatty héél snel is vergeten, voor zo'n grote ster. Een nogal lege acteur. Hier niet van belang, want The Parallax View draait volkomen om die seventies-sfeer van het politieke Hollywood, aangezwengeld door Antonioni, wiens invloed overduidelijk is in de slotsequentie. (Rijen en rijen van lege stoeltjes, de gruwelijkheden worden heel afstandelijk in beeld gebracht.) De eerste tien minuten zijn nog wat sterker. De film begint met een Independence Day parade, inclusief bejubeld politicus. Wanneer komt dat schot! Het omleggen van 'de nationale vaders' op publieke plaatsen, dat is toch wel een van Amerika's grootste trauma's, dus zowel in het echt als in kunst (The Manchurian Candidate!) keer op keer opgezocht. Paula Prentiss heeft een erg sterke korte rol als neurotisch bewonderend lokaal journalistje. Ook zij vindt een einde in een 'shot'. Een filmshot wel te verstaan, een verrassende en fraaie overgang. (Zoals er meer zijn.) Ook in het middengedeelte blijft de film vooral drijven op de aangevers van Beatty. William Daniels valt op, als dolende man die weet dat zijn einde nadert. Het complot waar Beatty ondertussen zijn neus insteekt, is erg ongeloofwaardig, te James Bond, maar goed, daar is het verder ook de film niet voor. (Of juist wel, als cultfavoriet.) Het gaat om passages als de Ludovico Technique-variant, die Beatty op zich afgevuurd krijgt, in de vorm van een slide-show van een paar minuten.