Een moetje, want ik kreeg de soundtrack van Mike Patton op promo (voor
File Under). Daarover
elders. Ik zag laatst een lijstje van een
boekwinkel, met hun honderd favoriete boeken van de twintigste eeuw. Het bestond uit een nogal rare
mengeling van intellectuele hits en bestsellers. Al tellende
frappeerde het me dat ik naast de pakweg twintig die ervan had gelezen,
misschien wel van de helft van die boeken een filmversie had gezien! Elk
beroemd boek krijgt zijn film... Treurig eigenlijk. (Hoe beter het
boek, hoe overbodiger de film ten slotte.) Het priemgetallen-kassuscces
(uit deze nieuwe eeuw) heb ik niet gelezen, en de film indachtig ben ik
het ook niet van plan. Dit is een
Innaritu-verhaal, met laag na laag na
laag ellende. Richting einde verschijnt plots de tussentitel 'zeven jaar
later'. En denk maar niet dat het de personages in die tijd níet nóg
slechter is gegaan. Het valt nog mee dat geen van de hoofdpersonages
terminale kanker krijgt. Maar voor de rest. Autisme, automutilatie,
anorexia, pesterijen, schuldgevoel, verdwenen kinderen.
Black Swan (waar
de film sowieso wel wat van weg heeft in giallo-verkleedpartijtje-scenes)
is héél dichtbij. Alleen dan veel te chaotischer door elkaar gesneden
(ha!). De regisseur durfde niet te schrappen. Hij had zich moeten
concentreren op één lijn in het verleden en één in het nu. Maar
verdubbelt die nu. Voor de personages geldt eigenlijk hetzelfde. Een
jongen en een meisje zijn outcast-soulmates, maar daaroverheen lopen
veel te veel andere belangrijk gemaakte personages. Vrienden, ouders en
een Zusje. En zo wordt ieder van hen tekort gedaan. Een paar intense
scenes zijn er wel. Bijvoorbeeld eentje waarin de ouders van de
sociofobe jongen discussiëren over hun mislukte kinderen. (Terwijl de
jongen luistervink speelt.) De actrice die het meisje speelt doet
ondertussen zo'n afval-tour de force, wat mensen in film altijd lijken
te bewonderen, terwijl ze in werkelijkheid doodsbang zijn voor dat soort
'gevallen'. Stoort me ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten