Als iemand je vraagt naar de beste Haneke kun je lekker snob uit de hoek
komen en deze noemen. En dat is nog verdedigbaar ook. De man was dus
vanaf zijn debuut goed (en stijlvast). Wat je ook van Haneke vindt, er
gebéurt wat in zijn films. Der Siebente Kontinent is een heel kalm
geregistreerde ondergang van een familie. Haneke heeft de film zelf in
allerlei delen (en jaren) verdeelt, maar voor mij valt het verhaal in
tweeën uiteen. De eerste helft is emotioneel maar heel humaan en tóch
doodeng. Hierin zitten twee van de beste huilbuien die ik in cinema heb
gezien. Spoiler! Vooral die van een oom van het gezin aan de dinertafel is
verpletterend.) De familie houdt in brieven de schijn op, het
maatschappelijke succes ís ook daar, maar daaronder gist het. Bij ieder
van hen. Zelfs bij het kleine dochtertje, dat op school pretendeert
blind te zijn. Typisch Haneke is de dialoog erna. Moeder: 'vertel me nou
maar de waarheid, ik doe je niets, heb je dat gedaan?' Kind: 'Ja.' Moeder
geeft 'r een klap. Handen zijn trouwens toch wel een leitmotief, heel
veel van de shots zijn als het ware op handhoogte. Weinig gezichten. Dat
maakt het allemaal nog unheimischer. En wat dacht je van een
beeldovergang als deze: man wast zijn oksel met de straal van de
douchekop, vrouw giet water in een pan. (Ok, al typende lijkt het raarder dan het is....) Wassen is elk geval wél een thema, en daarmee komen we
bij het christelijke aspect. Wash your sins away, en die van de auto.
Pas ná de dood begint het echte leven. En dat komt in de doodsreutelende grauwe
tweede helft
Geen opmerkingen:
Een reactie posten