Away We Go

Wel Sam Mendes, maar niks in de trant van, eh, Towelhead, of zijn (echte) eerdere stiel. Komt natuurlijk omdat Eggers het scenario schreef (samen met z'n vrouw geloof ik). Dat scenario is trouwens wel bijzonder onambitieus van structuur, als je zijn romans in gedachten houdt. Echt grappig is het trouwens ook al niet, er zijn zelfs een paar tenenkrommende momenten, al zijn die vast de bedoeling. Maggie Gyllenhaal speelt bijvoorbeeld een zweverig type, Vashti Bunyan op de stereo en 'No Strollers'. Een koppeltje 'fuck-ups' (John Krasinski en Maya Rudolph) gaat op reis, nu een eerste baby op komst is en grootouders naar Antwerpen vertrekken. (Da's al bijna Breda, dat wil ik ook nog een keer in een Hollywood film zien hoor) Ze bezoeken vage kennissen en familie, eerst lijkt het nogal melig te worden, maar gaandeweg weet Eggers toch nog wel wat aardige scènes neer te zetten. Een vriendin danst in trance op Lou Reed om een paal ('amateur night') en haar man zegt: 'she just had her fourth miscarriage'. De broer van het hoofdpersonage is door zijn vrouw in de steek gelaten en maakt zich zorgen om zijn dochter, met hem is de kans ineens gigantisch geworden dat ze een introvert type wordt, sipt hij. Het stelletje waar het om gaat houdt ondertussen heel van elkaar en dat blijft zo. Geen crises die ongeloofwaardig opgelost moeten worden. Gewoon kabbel de kabbel, ook wel eens leuk.