Fifty Dead Men Walking

Ah, mijn 'favoriete' conflict. The Troubles. Fifty Dead Men is niet super, maar de moeite waard omdat het eindelijk een film is die een voorkeur voor de unionisten lijkt te hebben. In dit soort films zijn de underdogs van de IRA toch altijd de helden, met de Britten als koloniale agressors. Die ze vast ook wel zijn, al las ik wel dat de unionisten in de 'counties' van Noord-Ierland toch echt in de (ruime) meerderheid zijn. Het zijn de jaren '80, jonge schoffies hangen op straat, dealing and wheeling. De IRA wordt afgeschilderd als martelende katholieke jihadi's, die de buurten terroriseren als een soort gedachtenpolitie. Hoofdpersonage (en small time crook) Martin McGartland trekt zich daar weinig van aan. Dat levert hem het respect op van Ben Kingsley, met bijpassende verweerde kop in de beste rol van de film, die een Britse 'handler' speelt. (Een man op zoek naar mensen die voor hem kunnen spioneren) Hij ziet McGartland als een uitstekende IRAt en weet hem op de een of andere manier te overtuigen. McGartland rolt er als vanzelf in. Een wat moeizaam aspect aan de film, waarom zou zo'n laconiek figuur eigenlijk zijn leven riskeren en zijn maten verraden? Hij lijkt nergens in de film overtuigd van de goede zaak. Echt undercover doen ze ook niet, bij de geboorte van zijn baby komt Kingsley gewoon op visite in het ziekenhuis (en wordt bijna betrapt). De IRA-maten beginnen zich na een tijdje ook af te vragen waar de informant toch zo'n mooi huis met mooie spulletjes van betaald. Op dat moment is het allang te laat en wordt McGartland een dead man walking, die er wel voor zorgde dat vijftig andere doden nog rondlopen.