35 Rhums

Uitstekende film van Claire Denis, van wie ik toch eens moet overwegen flink wat meer te kijken. (Beste vrouwelijke regisseur ooit?) Alvast tevreden dat haar trademark (?) foute hit niet ontbreekt, als de film ergens op driekwart ineens een kortstondige romantische wending neemt en Night Shift van de Commodores wordt gedraaid. (Een mooie tragische post-Ritchie hit, de enige ook van de Commodores zonder Lionel) 35 Rhums opent met de beelden van Zazie, een metro dus. Een oudere Afro-Franse man nadert zijn pensioen. Hij woont met zijn dochter van een jaar of twintig in een Parijs appartement. De lieve maar eenzame buurvrouw houdt hen al jaren in de gaten en boven woont een verlopen jongen met een droopy-gezicht, die de eigenaar van het appartementencomplex is. (Dacht ik althans, doet er eigenlijk ook niet toe) Deze mensen en niet te vergeten de collegae van de metro-machinist draaien een beetje om elkaar heen, er gebeurt niet veel. Maar geen grappen over arthouse dit keer, want hoe het ook kan, het is allemaal erg aandoenlijk en emotioneel. En ik kan niet zeggen dat de soundtracks van Tindersticks de reden is, de melodica daarin ergerde me zelfs wat, verbazingwekkend genoeg. Andere kleine annoyance is het uitstapje naar Duitsland, voor mijn gevoel ingegeven om een subsidiepotje aldaar op te strijken. Allemaal geen ramp, want de film heeft haar ritme en sfeer ogenblikkelijk te pakken zonder het nog los te laten. Mooi dubbelzinnig einde ook, waar twee verklaringen voor te geven zijn. Ene romantisch maar wat bruusk, andere meer in lijn van de film. Hoogtepunt van het cinema-jaar.