Buddha Collapsed out of Shame

De piepjonge Hana pakt het ietwat traditioneler aan dan pa Makhmalbaf. Buddha lijkt een beetje het gangbare schrijnend wereldcinema-verhaaltje, maar komt toch bij vlagen erg hard uit de hoek. Harder dan je bij 't hoofdpersonage, een onwaarschijnlijk schattig grootogig manga-meisje, weggelopen uit zo'n Unicef-kalender, zou verwachten. Het kind woont met ma in een grot, daar waar die boeddha's werden opgeblazen. (De Talibani zetten zichzelf voor eeuwig voor gek met zulke symboolpolitiek) Het meisje heeft een buurjongen, een kereltje met een enorm oude grote kop, het is net een van de dwergen uit Auch Zwerge Haben Klein Angefangen. Als ie later van top tot teen onder de gouden modder zit slaat 't Herzogiaanse bizarre gevoel helemaal toe. Het jongetje leert lezen, wat 't meisje ook wel wil, dus ze gaat op pad. Met veel moeite weet ze geld bij elkaar te scharrelen voor een schriftje, maar een potlood of pen ontbreekt. Dan maar de lipstick van ma. Je kan raden wat daarmee gebeurd als ze eindelijk in de klas is belandt. En toch, zelfs daar lijken de meisjes vooral gemeen, zoals de hele film gemeen is. Wie weet (het valt te vrezen) realistisch, maar er zijn momenten dat (in combinatie met de muziek) Hana wat lijkt te overdrijven.