Rachel Getting Married

Forum-collega Olaf merkte terecht op dat dit een beetje Hollywood poogt arthouse is. Vond 't al met al een geslaagde film, waarin ik die zanger van TV On The Radio (die nochtans een grote rol met een grote bril speelt) helemaal niet had herkend. Anne Hathaway keert, uit de afkickkliniek, terug naar het huis van haar jeugd en haar familie, voor de bruiloft van zus. De voorbereidingschaos werkt aanstekelijk op de kijker, maar het meisje voelt zich niet thuis en tegelijkertijd genegeerd en te betutteld. Ze is een mooi rond personage, die zowel ergernis bij de kijker oproept, als genegenheid, of liever, dat je je aan haar kant voelt staan. (Bijvoorbeeld op 't pijnlijk-vrolijke moment daar haar zus een goed nieuwtje verklapt) Ergens is het jammer dat Anne niet alleen een junkie is (wat meer dan genoeg reden is voor een familie om haar met de nek aan te kijken) maar dat ze óók nog heeft gezorgd voor een diep familietrauma. Eigenlijk teveel van het goeie, al zorgt dit wel voor een paar fantastische scènes met ma Debra Winger. Ma is in tegenstelling tot Hathaway een echt film-personage, ik zeg niet dat ze niet realistisch is, maar ze werkt wel precies in zo'n film. Gemeen en ook vol vluchtgedrag. Rachel Getting Married blijft helaas wel erg lang in de bruiloft hangen, waarop continu gemusiceerd wordt. (Na een tijdje wordt dat toch vermoeiend) Op een gegeven moment komt er een samba-dansgroep langs en zijn we echt in Sweet Sixteen-taferelen belandt. Je verwacht elk moment zes entertainment-dwergen die koprollen gaan doen. Iets algemener is hoe fucking emotioneel die mensen zélf hun eigen bruiloft maken, met het zingen van liedjes voor elkaar en zo'n enorm gewijde, 'dit is een fantastische dag'-sfeer. Kon ik op een gegeven moment ook niet meer lijen. Ok je hoeft niet zwijgend in twee seconden elkaar een ring om de vinger te schuiven, maar dit is too much, misschien iets Amerikaans.