Ik keek deze film samen met een liefhebber van Twilight, Anne Rice en meer van dat soort hippe vampierendingen. Had de film van tevoren nog even goed gehypet om de lat hoog te leggen. Resultaat: eerste helft geweeklaag hoe sloom 't allemaal wel niet was en tweede helft een gezicht verstopt achter een kussen. Ja, het is maar goed dat ie voor boven de zestien is gekeurd. Uiteindelijk werd ie trouwens “best ok” bevonden. Daar ben ik ‘t mee eens, al wil ik meteen maar even aantekenen dat juist het uiterst trage ritme de film een zekere unheimische kwaliteit geeft. Let The Right One In is ‘t best als de film focust op de vriendschap tussen een jonge sukkel en een meisje-vampiertje. Dat is dan ook het hoofdbestanddeel. Sterker, eigenlijk is de film in alle andere gebieden wat moeizaam. De relatie van de jongen met z’n ouders bijvoorbeeld. Die zijn uit elkaar en de film lijkt te suggereren dat pa homo is. Hoe voorspelbaar Zweeds. Ook het zij-plot rond de buren die ook steeds meer last krijgen van hun buurmeisje voelt nogal overbodig aan en kent ook wat overdreven momenten die afdoen aan de subtiliteit van de film. Dat geldt overigens ook voor het extreem gewelddadige, bijna cartooneske einde, dat ook een moeizame indruk wekt. Nu lijkt het wellicht allemaal niks, maar Let The Right One is zonder meer een enerverende, boeiende en unieke zit. De sneeuw-grauwe beelden zijn doods als het bleke vampiertje én het op school gepeste jongetje die snakt naar wat vriendschap. De orkestrale muziek countert die op slimme wijze met romantische akkoorden. Of er echt van liefde sprake is, is onduidelijk. Geen idee of het vampiertje als tragisch figuur is bedoelt, voor mij blijft ze een dodelijk wicht uit een prima horror-film. Het moment dat ze gedurende de dag in een badkuip ligt uit te rusten en gestoord wordt door een achterdochtige buurman is van Nosferatu-achtige enge schoonheid. Er valt ook nog wel wat te lachen, let maar ’ns op hoe het jongetje als een halvegare continu met z’n mond open door ‘t water van het zwembad ploegt. Zit er soms geen chloor in Zweedse zwembaden? (En dan nog!)
zaterdag 12 juni 2010
Let The Right One In
Ik keek deze film samen met een liefhebber van Twilight, Anne Rice en meer van dat soort hippe vampierendingen. Had de film van tevoren nog even goed gehypet om de lat hoog te leggen. Resultaat: eerste helft geweeklaag hoe sloom 't allemaal wel niet was en tweede helft een gezicht verstopt achter een kussen. Ja, het is maar goed dat ie voor boven de zestien is gekeurd. Uiteindelijk werd ie trouwens “best ok” bevonden. Daar ben ik ‘t mee eens, al wil ik meteen maar even aantekenen dat juist het uiterst trage ritme de film een zekere unheimische kwaliteit geeft. Let The Right One In is ‘t best als de film focust op de vriendschap tussen een jonge sukkel en een meisje-vampiertje. Dat is dan ook het hoofdbestanddeel. Sterker, eigenlijk is de film in alle andere gebieden wat moeizaam. De relatie van de jongen met z’n ouders bijvoorbeeld. Die zijn uit elkaar en de film lijkt te suggereren dat pa homo is. Hoe voorspelbaar Zweeds. Ook het zij-plot rond de buren die ook steeds meer last krijgen van hun buurmeisje voelt nogal overbodig aan en kent ook wat overdreven momenten die afdoen aan de subtiliteit van de film. Dat geldt overigens ook voor het extreem gewelddadige, bijna cartooneske einde, dat ook een moeizame indruk wekt. Nu lijkt het wellicht allemaal niks, maar Let The Right One is zonder meer een enerverende, boeiende en unieke zit. De sneeuw-grauwe beelden zijn doods als het bleke vampiertje én het op school gepeste jongetje die snakt naar wat vriendschap. De orkestrale muziek countert die op slimme wijze met romantische akkoorden. Of er echt van liefde sprake is, is onduidelijk. Geen idee of het vampiertje als tragisch figuur is bedoelt, voor mij blijft ze een dodelijk wicht uit een prima horror-film. Het moment dat ze gedurende de dag in een badkuip ligt uit te rusten en gestoord wordt door een achterdochtige buurman is van Nosferatu-achtige enge schoonheid. Er valt ook nog wel wat te lachen, let maar ’ns op hoe het jongetje als een halvegare continu met z’n mond open door ‘t water van het zwembad ploegt. Zit er soms geen chloor in Zweedse zwembaden? (En dan nog!)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten