(500) Days Of Summer

Als je een zwik van die mumblecore-films hebt gezien is dit toch minder verfrissend dan als je recht van de romcoms komt. 500 Days of Summer doet fanatiek alsof het een realistisch liefdesverhaal is, maar het blijft nog behoorlijk gestileerd. Sowieso een vorm boven inhoud-film. Het duo Gordon-Levitt (Mysterious Skin) en Deschanel heeft een paar honderd dagen een relatie, maar door al de tijdssprongen, zijpaadjes en observaties komt die verbintenis eigenlijk nergens tot leven. Pas als het misgaat wordt de film behoorlijk goed. Hoewel Deschanel de hele tijd open kaart heeft gespeeld komt ze toch wat egoïstisch en op z'n minst hedonistisch over, iets wat Gordon-Levitt haar gelukkig ook voor de voeten werpt. Maar ja, het meisje zal wel bindingsangst hebben. Niet dus blijkt aan het eind als Levitt helemaal in de put raakt en daar natuurlijk glorieus eruit komt. Het einde is weer 'ns iets te uitgesmeerd. Eerst is het mooi melancholisch, maar da's geen manier om een uiteindelijk toch 'gewoon' lieve film te eindigen, dus nog één optimistische scène erbij. Maar dan volgt er nóg een en dat is vooral een flauw woordgrapje. Oh ja, de muziek is superhip met bijvoorbeeld een lollig Belle & Sebastian geintje en Spoon enzo. Ik begrijp eindelijk dat ik als vijftienjarige popnerd gewoon te vroeg bij de Smiths was. Had moeten wachten tot ik 25 was en er dan in de lift meisjes mee versieren!