They Drive by Night

En alweer wordt daar een noir-pareltje opgedoken. Alhoewel noir? In het eerste uur is dit een mengeling van truckerfilm (als dat genre zou bestaan) en komedie. En beide elementen zijn zeer geslaagd. De film maakt op bijna didactisch verantwoorde wijze duidelijk hoe het leven van een trucker is in de thirties/forties eruitziet. (En je kunt je afvragen of het tegenwoordig zoveel anders gaat) Vrachtjes ophalen, 's nachts terwijl je bijna in slaap valt doorkachelen om op tijd te zijn, afgezet worden door de bazen en dromen van genoeg verdiensten om voor jezelf te kunnen beginnen.Daar heb je een vrachtwagen voor nodig, dús leen je geld wat je niet afbetaald krijgt, dat werk. Het komedie-aspect is zo mogelijk nog geslaagder. Een spervuur van zeer grappige one-liners, seksistische opmerkingen over en weer (ook de vrouwen staan hun mannetje wel) George Raft en Humphry Bogart, die nagenoeg dezelfde stem hebben, zijn zeer geloofwaardig als twee hosselende trucker-broers. Bogart heeft een vrouw thuis, die graag kinderen wil, maar daar is geen geld voor. Raft versiert in de loop van de film een stoere serveerster. (Ann Sheridan) Die laatste heeft echter concurrentie van niemand minder dan een jonge Ida Lupino, de vrouw van een melige bovenbaas (een vriendelijke man die wil voor zichzelf is begonnen) In de eerste scène dat we de vrouw zien zit ze op zijn bureau als Raft binnenkomt. Ze kijkt hem aan met een mengeling van geilheid en de omhooggevallen hautain van een meisje uit Wassenaar. Killing! Een van Lupino's meest gedenkwaardige rollen. Na een uur denk ik, dit is toch geen noir, eens denken, wat zou er kunnen gebeuren. Overspel (oh ja daar waren toch al wat hints van) en moord natuurlijk. Komt allemaal voor de bakker. Ik vond het eerste uur stiekem beter, maar het blijft een prima film hoor.