The Visitor

Tweede wat softe multi culti pamflettistische film van Thmas McCarthy, maker van een van mijn favoriete films aller tijden, The Station Agent. In dat licht ook wat teleurstellend. McCarthy heeft een plezierige interesse voor mensen die in de filmwereld niet al te vaak serieus opgevoerd worden. Dwergen, of in dit geval een man van middelbare leeftijd. De man (gespeeld door Richard Jenkins) heeft een eenzaam universitair leven. Hij geeft al jaren dezelfde cursus (het jaartal past hij met typex aan) en hij pretendeert aan een boek te werken. Zijn vrouw (een pianiste) is dood. Het klinkt een beetje hard, maar ik vond eigenlijk dat het nog wat schrijnender/mooier was geweest als ie helemaal geen vrouw had gehad. Man's leven verandert als hij op een dag in maanden weer 'ns in zijn New Yorkse appartement komt. Daar treft hij een jong echtpaar aan, een Senegalese vrouw en een Syrische man. (En niet alleen illegaal in dat flatje) Na wat omtrekkende bewegingen laat de man ze maar bij hem in wonen en sluit hij een vriendschap met de man. Een verwoed djembé-speler. (Gruwelijk instrument) Jenkins die een lange historie van mislukte pianolessen heeft slaat ook aan 't trommelen. Man in midlife-crisis in een parkje omringd door allochtonen swingend op zijn djembé. Het is enigszins komisch ja. De daaropvolgende meer dramatische verwikkelingen zijn zo voorspelbaar als wat, inclusief het bezoek van de moeder van de Syriër. (Zij is eigenlijk de belangrijkste ‘visitor’, want van middelbare leeftijd dus…) Net als in The Station Agent houdt McCarthy het gelukkkig wel hartig. Zowel als film met een groot hart, als niet suikerspinnerig.