Gomorra

Over Gomorra had ik nog niets slechts gehoord, zag 'm laatst nog op tv aangeprezen worden als onderdeel van een NRC dvd-collectie. Misschien was ik nog wat kribbig van mijn tijdelijke forum-ban, maar ik dacht vooral: laat die Italianen het lekker uitzoeken met hun maffia. Zeker als de film op 't laatst in van die diepserieuze eind-mededelingen nog vermeldt hoe gewelddadig de Comorra wel niet is. Guttegut, wat erg. Heb dan toch meer met die rare geloofsfanatici in Noord-Ierland, die nog eens wat onschuldig winkelpubliek opblazen en waar ook foute regeringen een rol spelen. De clans in de laars maken vooral elkaar af, blijkt ook uit de film en als je elke zoveel jaar oppermaffioso Berlusconi in het zadel hijst verdien je ook niet beter. Als de film echt een aangrijpend pamflet had willen zijn, had toch beter (of persoonlijker) moeten worden overgebracht dat je onmogelijk aan de lange arm van de maffia kan ontsnappen. Dat zal uiteindelijk het probleem wel zijn in die contreien. Je wordt geboren in een armoedig gebied, je hebt het geld en de fut niet vertrekken, de maffia is overal, dus krijg je vroeg of laat met ze te maken. Gomorra laat vijf flitsen zien uit 'het echte ongeromantiseerde leven'. Dat maakt ze ook wat droog, Gomorra is geen film met een verhaal dat je grijpt. Ik had liever gezien dat ze de regisseur er eentje had gekozen. Dat van Don Ciro bijvoorbeeld, een zwijgende geldkoerier, om wie een enorme eenzaamheid hangt. Continu uitgefoeterd. Een personage uit een verhaal van Bernard Malamud. Echt tot leven wil ie echter maar niet komen. Het meest gedenkwaardig zijn uiteindelijk toch twee doodsimpele jongens met Tony Montaniaanse dromen. Het moment dat ze in een rivierbedding met de raketwerpers en kalasjnikovs uitgelaten in het rond staan te knallen, weet je dat ze in de arcadehal hadden moeten blijven.