Detour

Budgettair de krakkemikkigste noir die ik ooit zag. Cultregisseur Ulmer had één hotelkamertje tot zijn beschikking en een auto voor zo'n scherm waarop de weg geprojecteerd kan worden. (Om te besparen spiegelde hij sommige van deze weg-opnames voor hergebruik) Je hebt allerlei noir sub-genres, maar in wezen zijn er twee. De noir van de driehoeksverhouding en de daarmee samenhangende relatieproblemen en de noir van de moord. Dit is 'r een in (de door mij geprefereerde) tweede categorie. Het eerste uur is met z'n permanente voice-over bijna een luisterboek. Een pianist (Tom Neal) vertelt hoe hij in de problemen raakte en dat allemaal nadat hij een lift had gekregen van een vreemd figuur, die ineens uit de auto viel. Dood. De (onbetrouwbare?) voice-over blijft deze rare formulering maar herhalen, terwijl het lijk toch daarvoor al een wankele indruk maakte, door de hele tijd pillen te poppen. De held panikeert, verstopt 't lijk en neemt als Jack Nicholson in The Passenger van Antonioni zijn identiteit over. Hij wordt echter al snel betrapt door de femme fatale (Ann Savage) van de film. Met haar begint 't wat mindere dialoog-gedeeldte van de film, al is haar introductie wel geniaal. De twee zitten in de auto, wij hebben nog geen goed beeld van haar gekregen. De pianist staart en droomt weg bij haar afgewende hoofd. En dan draait ze zich naar hem om. Ze is echt niet lelijk, maar haar ogen spugen haat en dédain, dat gaat fout!