Looking for Eric

Arme Cantona, een van de grootste Franse voetballer en die knakkers halen pas prijzen op nádat ie in 1997 met pensioen ging. Gelukkig houdt Cantona altijd zijn cool. (Tenzij een fan, etc.) Zijn rol is hier wat kleiner dan ik verwachtte, althans qua screentime. Hij inspireert met z'n bekende tegeltjes al jointjes rokend de postbode tot actie. (Door de bruingrijze krulletjes zat ik de hele tijd aan Spinvis te denken, die ook Erik heet en postbode was!) De postbode heeft een nogal chaotisch gezin met een witte en een zwarte zoon en een uit huis wonende dochter. Van drie verschillende moeders, of wellicht is er een gewoon aan komen lopen? Dat heeft de postbode dan nog wel voor elkaar gekregen, ondanks zijn bindingsangst en andere neuroses. Erg leuk is de scène als hij met post-collegae een zelfhulpgroep-sessie houdt, iets waar de film compleet normaal en serieus over doet, wat wel eens aangenaam is. Dankzij zijn voetbalgoeroe volgt er toenadering en verwerking, zoals het hoort in een feel-good film. Vooraf had ik veel negatieve geluiden gehoord over het criminele zijplotje, maar heel lang vind ik dat juist wat toevoegen. Spices it up, zeg maar. Maar inderdaad, Ken Loach (still not likin' police en zeker geen Britse) vliegt alsnog kortstondig gigantisch de bocht uit, om nog even een overbodige laatste drempel op te werpen. Het klopt ook niet helemaal, want aan het einde lijkt het erop dat we die 'gevaarlijke crimineel' nou toch ook weer niet zo serieus moeten nemen. Het is meer de lokale praatjesmaker. Dat past dan ook weer beter bij het hilarische en geslaagde einde. Absurdisme van de bovenste plank!