Trek je niets aan van de negatieve recensies. Deze Jarmusch mag er wezen! (En ik had hem net nog zitten kraken in de decenniumreeks) The Limits of Control is er eentje voor OMC, eigenlijk. Hypergestileerd, elk shot is een plaatje waarover uren nagedacht lijkt, Madrid is sowieso een waar designerparadijs, een stoet mooie vrouwen en geinige improvrock van Boris. En oh ja, stoere negers. Het eerste half uur is het beste. We zien het hoofdpersonage een of andere opdracht krijgen van de vader uit 35 Rhums. Vervolgens reist hij naar Madrid waar het eindeloze uitwisselen van lucifersdoosjes begint. Er is geen plot, het is een noir abstrahering, noir doet ingewikkeld in rookgordijnen, hier is alles weggelaten en blijft het absurdisme over. Eindeloos terugkerende handelingen, o.a. het bestellen van twee espressos in aparte kopjes, het opeten van papiertjes met cryptische boodschappen en de vraagt 'are you interested in ...' by any chance?' Gedenkwaardig zijn de optredens van Tilda Swinton (die verwijst naar zowel the Lady of Shanghai en Tarkovsky) en de fraaie Paz de la Huerta, die de gehele film naakt is en met haar dikke bril en (ongelijke) borsten iets van een sixties pin-up heeft. Jarmusch heeft een beetje moeite met doseren want vooral haar eerste scène is wild-erotisch, alles daarna is wellicht wat overdadig. ('Do you like my raincoat', van doorschijnend plastic) Film begint te wankelen als Madrid verlaten wordt voor het veel rommeligere Sevilla en later dorpjes in the middle of nowhere. Het einde, met Bill Murray, is dan weer wel geslaagd. Wel jammer dat het blanco briefje uit het laatste luciferdoosje niet wordt opgegeten.
dinsdag 29 juni 2010
The Limits of Control
Trek je niets aan van de negatieve recensies. Deze Jarmusch mag er wezen! (En ik had hem net nog zitten kraken in de decenniumreeks) The Limits of Control is er eentje voor OMC, eigenlijk. Hypergestileerd, elk shot is een plaatje waarover uren nagedacht lijkt, Madrid is sowieso een waar designerparadijs, een stoet mooie vrouwen en geinige improvrock van Boris. En oh ja, stoere negers. Het eerste half uur is het beste. We zien het hoofdpersonage een of andere opdracht krijgen van de vader uit 35 Rhums. Vervolgens reist hij naar Madrid waar het eindeloze uitwisselen van lucifersdoosjes begint. Er is geen plot, het is een noir abstrahering, noir doet ingewikkeld in rookgordijnen, hier is alles weggelaten en blijft het absurdisme over. Eindeloos terugkerende handelingen, o.a. het bestellen van twee espressos in aparte kopjes, het opeten van papiertjes met cryptische boodschappen en de vraagt 'are you interested in ...' by any chance?' Gedenkwaardig zijn de optredens van Tilda Swinton (die verwijst naar zowel the Lady of Shanghai en Tarkovsky) en de fraaie Paz de la Huerta, die de gehele film naakt is en met haar dikke bril en (ongelijke) borsten iets van een sixties pin-up heeft. Jarmusch heeft een beetje moeite met doseren want vooral haar eerste scène is wild-erotisch, alles daarna is wellicht wat overdadig. ('Do you like my raincoat', van doorschijnend plastic) Film begint te wankelen als Madrid verlaten wordt voor het veel rommeligere Sevilla en later dorpjes in the middle of nowhere. Het einde, met Bill Murray, is dan weer wel geslaagd. Wel jammer dat het blanco briefje uit het laatste luciferdoosje niet wordt opgegeten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten