Through the Olive Trees

De stijl van Kiarostami is toch wel uit duizenden herkenbaar. Altijd verwarring scheppen door feit en fictie door elkaar te laten lopen, film in film-films. Vraag me af of ie nou het merendeel vooraf bedenkt of werkelijk aan 't ene project begint, wat ie dan ondertussen filmt, om dat dan (meer die making off dus) uiteindelijk uit te brengen. Hoe dan ook, hier laat ie zichzelf door een acteur vertolken, die een filmregisseur speelt, die naar een achterafgebied gaat waar een paar maanden daarvoor een aardbeving is geweest. Als dat al zo is, zag geen ingestorte huizen of iets dergelijks. Men werkt wel aan de weg. Alle families zijn gedecimeerd. De regisseur begint scènes op te nemen, die er volstrekt niet toe doen. Het gaat ondertussen namelijk om de liefde van een jongen (die in de film acteert) voor een onwillig meisje, zijn tegenspeelster. Terwijl de scènes eindeloos over moeten, Kiarostami is met 98 minuten wat te wijdlopig voor zijn doen, probeert de analfabete jongen wanhopig en aandoenlijk indruk te maken op 't meer beleerde meisje. Hij verklaart tegen de regisseur dat de rijken met de armen moeten trouwens, de huiseigenaren met de daklozen, etc. Net als het in 't laatste kwart toch echt wat gaat vervelen komt Kiarostami met een gedenkwaardig uiterst fraai "stil" einde, waar alleen een fladderend klassiek muziekje klinkt. De kijker wordt volkomen aan zichzelf overgelaten hoe ie dit moet opvatten. Laten we het gewoon poëzie noemen. Ik typ weer veel te veel, maar even nog aanstippen dat de landschappen trouwens prachtig zijn, en ik moest ook nog even aan The Brown Bunny denken (wat!?) jawel, want ook hier zitten heel veel beelden vanuit rijdende auto's in. (Het begint al zo) Maar deze zijn wel een stuk interessanter, landweggetjes met schapen en oude boeren enzo.