Tokyo Sonata

Is tachtig minuten lang een prima film over het tergend langzame demasqué van een Japanse vader, die ontslagen is en de schijn ophoudt, door te doen alsof hij nog gewoon naar zijn werk gaat. Uiteindelijk wordt hij natuurlijk toch betrapt en geconfronteerd met z'n talrijke gebreken, dondert zijn zoontje dankzij hem van de trap en is 't dieptepunt wel bereikt. Zijn er twee opties: dit dieptepunt is de loutering en de slotscène geeft een sprankje hoop. Of we eindigen op depressieve toon met een familie die volledig uit elkaar is gevallen. Helaas, Tokyo Sonata gaat nog veertig (!) minuten door met, na de arthouse van het begin, een totaal ander plot met bizarre trekjes. Het moment waar alles misgaat is zo makkelijk vast te pinnen dat het lachwekkend is. Vrouw en man komen na zijn bekentenis van werkloosheid elkaar tegen in een warenhuis waar hij voor een uitzendbureau als schoonmaker werkt. Hij schaamt zich enorm (is dat dan erger dan werkloos zijn?) en roept 'het is niet wat het lijkt'. Er verschijnt een tussentitel: drie uur eerder. Een maf sprongetje terug, de eerste in de film! Wat blijkt, de vrouw is ineens ontvoerd. (Je zou denken dat is dan haar man, een wraakactie ofzo, maar het blijkt een ander) De man heeft ondertussen in de warenhuis-toiletten een envelop geld gevonden. Of zou ie die stiekem toch thuis gejat hebben? Allerlei nieuwe elementen, die bij elkaar worden gebracht, zou je denken. Maar niks daarvan, ieder gaat zijn eigen weg en niks grijpt meer echt in elkaar. Dan waren de pijnlijke familie-registraties uit het begin toch heel wat interessanter. Belangrijke rol is er trouwens voor de jonge zoon van het gezin, die ineens bedenkt piano te willen spelen en een waar genie blijkt te zijn. (Zou dat echt nog voorkomen op je twaalfde?) Hij geeft aan het slot een Debussy-uitvoering, die als ie recht na die eerste tachtig minuten was geplakt vast heel wat aangrijpender was geweest.