Ponyo on the Cliff

Niet te vergelijken met Spirited Away, Miyazaki's meesterwerk. Ponyo is eerder een film voor kleuters, zoals het geweldige My Neighbour Totoro, die me beter leek. Een jongetje woont met zijn moeder op een klif in een vissersdorpje, dat me aan het stadje uit The Birds deed denken. Het jongetje seint met zijn pa, die zeeman is en af en toe langs vaart. (Beetje Dear Frankie) Dan vindt de jongen de magische vis Ponyo, die op z'n Pinokkio's langzaam maar zeker in een meisje verandert. Daar is de vader & baas van het visje niet blij mee. Deze onderwatergod leeft in een prachtig laboratorium-achtige onderzeeër, mopperend over hoe de mensen de zee vervuilen. Hij unleashed de woeste natuur, terwijl een wat al te mooie cheesy goede fee (aka zijn echtgenote) juist het jongetje en zijn vismeisje probeert te redden. Dat wordt allemaal wat chaotisch in een psychedelische kleurenpracht. Miyazaki houdt niet zo van échte slechteriken en ik vind dat je duidelijk kan merken dat hij sowieso niet echt wist hoe dit alles zou moeten eindigen. Ongefocust is het woord. Wat verder niet wil zeggen dat er geen schattige scènes in zitten, bijvoorbeeld met Ponyo en het jongetje in een tot vaarbare proporties opgeblazen speelgoedbootje.