12

Een Russische remake van een van mijn favoriete films aller tijden, 12 Angry Men. Dat schept verwachtingen. Of juist het omgekeerde, dit kan toch niks worden, zeker zodra je ziet dat het tweeënhalf uur gaat duren. Het origineel was juist zo scherp en to the point. Bij zo'n lange speeltijd is 't duidelijk dat Mikhalkov het niet af kan met het gebabbel van de twaalf juryleden alleen, het meest voor de hand liggende om toe te voegen zijn flashbacks van de gepleegde daad, maar hij kiest (gelukkig) voor iets anders. Flarden van een bedorven Tsjetsjeense jeugd, met knoerthard oorlogslawaai, andere trauma's en kortstondig dansgeluk. Toch vult dit alles bij elkaar nog geen half uur, waardoor het juryberaad flink is uitgerekt. Té. Na een tijdje begint het patroon op te vallen, ieder jurylid krijgt zijn uitgesponnen monoloog-moment van glorie, waarna één iemand zijn stem wijzigt. Of weer terug, iets wat in Sidney Lumet's versie niet gebeurde. 12 is onderhoudend, maar lijkt wat clichématiger, met de stereotype gehate jood, de racist die dat doet, het moederskindje. Heel veel diepte hebben de juryleden niet, al is de chirurg uit de Kaukasus (voor de gemiddelde Moskoviet klaarblijkelijk een achterlijke streek) een geinig figuur. 12 voegt één aardigheidje toe, helemaal aan 't eind is er een zeer stoere en onverwachte mini-twist, als alles volgens het verwachte procédé is verlopen. Helaas zorgt deze mini-twist daarna voor een potsierlijk einde, waar de jury-voorzitter ineens de held uit gaat hangen, hij leek altijd al op Viggo Mortensen in Eastern Promises, trouwens.