The Cove

Soort Man On Wire maar dan met zielige dolfijnen. Ook hier werkt de film toe naar een lang voorbereide undercover-operatie, ondertussen zijspoortjes volgend om de film negentig minuten vol te maken. Maar waar de daad en ook de film van (de) Man on Wire kunst is, is The Cove een pamflet. Wat filmisch gezien uiteraard heel wat minder interessant is. Tuurlijk is die dolfijnenjacht bizar nutteloos en een naar nationalistisch trekje, maar in de zijspoortjes worden de Japanners ook nog min of meer verantwoordelijk gehouden voor het leegvissen van de oceanen. Waar de Japanners zelf overigens, ze zetten zichzelf ook wel voor gek, de walvissen en dolfijnen doodleuk de schuld van geven. De uiteindelijke slachting in een oceaan van bloed is walgelijk, maar haast té massaal. Even daarvoor sterft één zwaargewonde dolfijn en dat is eigenlijk veel sneuer. Dat is de kracht van eenvoud. Het bizarre aan de waarheid. Laatste scène is wel huiveringwekkend prachtig als een activist de genoemde nare beelden op zo'n international walvissenconferentie toont. En welk land voert aldaae voornamelijk het woord, als de oppositie tegen Japan? Monaco! Leve Prins Albert! Daar kan ons Willempie nog van leren.