Revolutionary Road

Een soort Little Children, suburban-leed met Kate Winslet, alleen dan 40/50 jaar eerder. Film moet bijzonder lang op gang komen, zo roepen de bekende piano-akkoorden van Thomas Newman (huiscomponist van regisseur Sam Mendes) in eerste instantie vooral ergernis op, alsof de man een parodie van zichzelf is geworden. Later wordt alles (dus ook de muziek) beter, al blijft het allemaal niet meer dan oerdegelijk hoor. In een hardloopscène lijkt Thomas Newman even naar een postrock-uitbarsting te hinten. Op dat moment is Kate Winslet (een stuk beter dan tegenspeler DiCaprio) ook op dreef. Ze lijkt eerst net wat te oud voor de rol. DiCaprio heeft 't makkelijker met z'n babyface, maar zodra 't drama toeneemt kan Winslet uitpakken met wat goeie scènes. Ik ben even kwijt hoe die veelgeprezen Roemeense abortusfilm ook alweer heette, maar Revolutionary Road heeft een beeld dat met het beste daaruit kan wedijveren. Subtiel en schokkend. Michael Shannon duikt ook nog op, prachtacteur. Hij was fantastisch in Shotgun Stories en is hier op z'n gebruikelijke niveau als een gestoorde, die zonder sociologische blokkades de waarheid op tafel legt, wat wel een beetje té voor de hand ligt. Net zoals zijn Oscar-nominatie die ie juist in die hoedanigheid meteen kreeg.