The Private Lives of Pippa Lee

Lijkt heel in het begin nog wel wat te worden, maar is uiteindelijk een film die vooral leeg aanvoelt. Een voice-over die over het verleden 'reminicscet' is niet zo erg, maar zodra het heden wordt bereikt begint dat altijd te wringen. (Zeker als de toon nog steeds wijs blijft) De vertelster is Pippa Lee een vrouw van een jaartje of veertig, die met een stuk oudere rijkere man is getrouwd. (Alan Arkin, die veel beter acteerde in Sunshine Cleaning) De vrouw kende een gedenkwaardige jeugd met een moeder die net als Herman Brood haar dagelijkse medicijnen popte en sowieso nogal een manische indruk maakt. Als puber gaat Pippa er vandoor, waarna ze bij een lesbo-tante belandt, wiens dinnetje (Julianne Moore) het jonge ding inwijdt in sm-fotografie. Ze blijft een free spirit tot ze Arkin aan de haak slaat, die haar á la Pygmalion opvoedt. (Vader was in haar jeugd priester en totaal onzichtbaar) In het nu zijn de twee naar een of andere bejaarden-suburb verhuisd, waar zij zich verveeld, last krijgt van psychische kwaaltjes en met Keanu Reeves aanpapt. (Die daar versgescheiden terug bij zijn ouders is ingetrokken en in een supermarktje werkt, helaas geen verwijzing naar Clerks) Problemen met de film zijn o.a. een wat vervelend overdreven traumaatje, dat in het huwelijk ook nog een rol moet spelen en het feit dat bijna alle figureren op Pippa na totaal vlak blijven, iets wat met name geldt voor de twee dorky kinderen die het echtpaar heeft. Winona Ryder speelt trouwens ook nog een hysterische rol.