Encounters at the End of the World

Al eens eerder gezegd geloof ik. Het doet er niet toe waar Werner Herzog over babbelt, het is eigenlijk altijd wel interessant. In dit geval dus op Antarctica, met de bonte verzameling excentriekelingen die je daar nu eenmaal aantreft. Herzog past er prima, zijn ultieme opmerking is het mopperen op het goede postcard-weather, hij is blij als het betrekt. Klote omstandigheden moeten we hebben. Encounters is duidelijk een eentweetje met zijn vriend Henry Kaiser, die produceerde, duikopnamen maakte en de muziek pende. Aardige Arvo Pärt-achtige deunen, al wordt één van de duikscenes om zeep geholpen door iets middeleeuws dat aan Laïs doet denken. Die onderwaterwereld is trouwens wel verbluffend, je verliest vast elk besef van tijd. Herzog vraagt zich af of pinguïns wel eens gek worden, maar ik zat te denken; zou er nou nooit een duiker niet meer naar boven willen komen? Een diepblauwe bedwelming. Had trouwens nog wel wat meer 'doomsday het einde van de wereld nadert'-verhalen willen horen. Herzog gelooft duidelijk in het aanstaande einde van de mens, maar hij voert geen wetenschappers op die dat eens lekker bevestigen.