Troubled Water

Totaal fucked up werkje van Erik Poppe, bekend van de Noorse Magnolia, aka Hawaii, Oslo waar hij ook al driftig, in absurde schema's met de poppetjes schoof. Troubled Water lijkt nochtans eenvoudiger, realistischer en degelijker te beginnen. Een man komt vrij uit de gevangenis, na te hebben gezeten voor een akkefietje met een kind. Hij heeft inmiddels kerkorgel leren spelen en vindt in die hoedanigheid ook een baan. Er zit flink wat on screen gespeelde kerkorgelmuziek in de film en dat is dan in elk geval een pluspunt. De man is bepaald geen conventioneel organist, hij bespeelt het ding als ware het progrock. (Let op de bruidsmars!) Ook doet hij een versie van Bridge over Troubled Water, wat alles te maken heeft met zijn misdaad. Het liedje vormt het hart van de film, want waar we eerst naar een soort volwassen Boy A hebben gekeken begint de film vervolgens opnieuw en zien we exact dezelfde dagen uit het oogpunt van de moeder van het slachtoffertje van de kerkorganist. Want ja, hij is kennelijk gewoon weer teruggegaan naar waar het allemaal gebeurde, Oslo is een dorp natuurlijk! De vrouw heeft inmiddels huwelijksproblemen én twee geadopteerde kinderen, de grote slachtoffers, als je die verliest zijn ze in elk geval niet je eigen bloedjes. Ze draait (logischerwijs) volledig door als ze de organist tegenkomt. Zeker als ze merkt dat deze inmiddels vriendschap heeft gesloten met de priester (een blonde godin) en haar zoontje! Daar wordt de film schematisch, de toenadering (liefde) tussen organist en priester is zo afgrijselijk cliché, dat de film nauwelijks moeite lijkt te doen om het ook maar invoelbaar te laten worden, maar dat valt nog totaal in het niet bij het godvergeten einde. Daar zitten, na driftig geschuif met de poppetjes, de moeder, de dader en het kleine mannetje (als vervanger van het eerdere dode kind) bij elkaar in de auto! Het is eigenlijk net Keane, maar dan walgelijk melodramatisch.