Il Divo

In tegenstelling tot het weinig memorabele Gomorra van een tijdje terug is Il Divo een boeiende en geslaagde politieke biopic, met, dat krijg je in Italië, natuurlijk óók genoeg maffia-lijntjes. Geen idee hoe de film in Italië zelf werd ontvangen, maar het zou wel eens kunnen dat mijn gebrek aan voorkennis over Andreotti, zijn Christen-Democraten en de rest van het Italiaanse politieke spectrum juist een voordeel is. De film probeert met een verklarende woordenlijst vooraf en een hoop namen die continu naast de poppetjes die in beeld verschijnen de boel begrijpelijk (en overzichtelijk) te houden, maar faalt hopeloos. Geeft niks! Sterker nog, de uitleggerige momenten zijn irritant en overbodig. Beter (zelfs goed!) is de film als de gebeurtenissen als een eindeloze onnavolgbare maalstroom van schimmige zaakjes over de kijker worden uitgestort. Hierbij helpt de bizar gevarieerde en geïnspireerde soundtrack, die de vaak duistere, zeer gestileerde beelden perfect aanvult. Dat bekende themaatje van Fauré staat zonder morren naast een liedje van The Veils of een tranentrekkende schlager van Renato Zero. ('I Miglio Anni Della Nostra Vita') Het allerbeste muzikale moment vindt plaats als de politieke schurk Andreotti een maffiabaas ontmoet op een bloedhete dag. De ventilators zoemen en de twee omhelzen elkaar langzaam voor een vriendschappelijke zoen terwijl Beth Orton Conceived zingt, met z'n opgewekte beat. 'Wanna keep your dream alive?' Nog een kleine kanttekening tot slot. Ik vraag me af of Andreotti niet wat al te cartoonesk wordt afgeschilderd. Hij zal best rare oren en maniertjes hebben gehad, maar hij loopt er nu meestal bij als een malle combinatie van Nosferatu en een mislukt typetje van Youp van 't Hek. Ook de bijrollen zijn soms wat al te guitig, het is overduidelijk waar de sympathie van de regisseur níet ligt. En terecht.