Criss Cross

Het wordt tijd dat ik weer eens een echt goeie noir zie, zeg niveau Scarlet Street, anders ga ik nog denken dat het genre toch net iets minder dan geniaal is. Siodmak's Criss Cross heeft de looks, de slimme structuur, de criminele activiteiten en het live-bandje (rumba met dwarsfluit) maar niet de spanning of een overtuigende geloofwaardigheid. Burt Lancaster is helemaal in de ban van zijn femme fatale, Yvonne de Carlo, maar had de film dan niet even één of twee scènes erin kunnen zetten waar 't op een positieve manier tussen de twee vlamt. Nou ja, misschien is het allemaal zijn eigen fout natuurlijk, hij ziet niet hoe koel en berekenend ze is. Een mooi momentje is er nog wel als de dame tijdens ene dialoog een mopje jazz op de piano speelt. Lancaster keert terug naar Bunker Hill, belandt daar weer in zijn oude kroeg, komt zijn oude vlam inmiddels gangsterliefje weer tegen en voor ie 't weet doet ie als inside man mee aan een bankoverval. Zijn eigen idee. En hij was nog wel een goed mens.