Che: Part Two

Moest dan ook wel gekeken worden en dat blijkt zowaar geen corvee. Volgens mij kun je 'm prima los kijken en hij is vele, vele malen beter dan deel een. Lijden is interessanter dan overwinnen blijkt maar weer eens. Op het laatst zit een zieke (astmatische) vieze, uitgemergelde Guevara op een ezel, met nog een paar maanschappen, en een arty schilderspetje. Ja, dan wordt ie toch wel een soort Jezusfiguur en dit een soort propaganda. (Maar dat geeft niet zo) Vreemd eigenlijk, want juist wat ie in Bolivia flikt is zo in tegenspraak met z'n haat voor 't imperialisme. Alsof zijn eigen bemoeizucht met het buitenland niet ook een vorm daarvan is! Even terug naar het begin want eigenlijk merk je al bij de openingsanimatie waarin Zuid-Amerika langzaam rood kleurt dat Part Two goed wordt. Het is een duistere, grauwe film, letterlijk ook, qua belichting en gammele cameravoering. Guevara komt Cuba binnen in fraaie kale vermomming, het evenbeeld van zijn vader. Hij zet een trainingskampje op en begint daarna met de manschappen door Bolivia te struinen. Wederom (en dat kon je ook Part One verwijten) is er nauwelijks chemie tussen Che en de rest. Geen interactie, of vriendschap, maar misschien was Guevara ook wel een einzelgänger met een Into the Wild-achtige zelfdestructiedrang. Tegen het eind liggen twee revolutionairen op de uitkijk. Het is schemerig en in het veld verschijnen een paar helmen van het Boliviaanse leger. Dat valt mee. Maar twee seconden later stroomt het hele veld vol. Een bitter beeld. En, zoals gezegd, een verbazingwekkend goede film.