maandag 7 juni 2010
Slumdog Millionaire
Natuurlijk is het best wel een een 'entertaining' movie, miljoenen fans kunnen ook weer niet helemaal fout zitten, maar toch vond ik 'm licht tegenvallen. Er zijn flink wat kanttekeningen te plaatsen. Het hele concept van een film vertelt in flashbacks opgeroepen door quiz-vragen is geniaal, maar als je me achteraf vraagt welke quiz-vraag nou echt cruciaal was voor zijn leven? Geen idee. Een van de betere is die waarin hij weet wie er op een 100 dollar-biljet staat, maar ook dat is eigenlijk ook niet meer dan een anekdote. Even daarna gebeurt er in zijn zoektocht naar droommeisje Latika wél wat belangrijks, maar de cruciale hint daarvoor is dus helaas geen quiz-vraag en eigenlijk een doodleuke deux ex machina, al wisselt het biljet wel even van hand. Vraag me trouwens ook af (maar dit is volkomen terzijde) of ze in India nou werkelijk één vraag voor 't einde van Weekend Miljonairs nog een cricket-vraag zouden gaan stellen. Toch volkssport nummer 1. Is toch een beetje als vragen wie is de Eredivisie-topscorer aller tijden; niet dat ik dat op zeker weet, Ruud Geels denk ik, of Willy van der Kuijlen. Maar ok, een serieuzer probleem is het het hele liefdesverhaal. Werkt voor geen meter. Het meisje houdt de hele film lang niet van onze held, die haar wanhopig 'stalkt'. Ze ziet meer in z'n criminele, irritante en vervelende broer en later als ze daar op afgeknapt is en in een rotleventje zit, verlaat ze dat toch niet voor de armoede van onze Chai Wallah. (Nee doet ze pas als hij geld heeft, zou dat nou typisch cynisch Bollywood-realisme zijn?) Zo wordt de film maar geen feel-good-film, al weet ik niet of dat de bedoeling was. Dan hadden bijvoorbeeld de veel te grove agenten uit 't begint, tegen het eind ook in juichen uit kunnen barsten, voor hun tv'tje op het bureau. En dan had van het dansje op 't laatst ook echt joie de vivre kunnen spatten. Lukt er ook nog iets wél? Jahoor, de hele film lang denk ik: waar blijft die 'bel een vriend'- lifeline, daar moet iets moois mee kunnen. Gebeurd ook, in het beste moment van de film, helemaal aan 't eind. Dan is dit toch nog even de lekker sentimentele film die ik had verwacht.
Labels:
Danny Boyle,
films uit de jaren '00
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten