Brute Force

Gevangenis-noir van Dassin, van degelijk niveau, maar niet in de buurt van zijn meesterwerken The Naked City en Du Rififi Chez Les Hommes. Een groepje gevangenen zit samen op een cel en Burt Lancaster heeft dat nou wel gezien. Hij wil ontsnappen. Omdat dat eigenlijk ethisch onverantwoord is krijgen we flashbacks te zien waarin wordt bewezen dat deze gevangenen best goeie kerels zijn. Lancaster bijvoorbeeld is verliefd op een ziek meisje dat niet meer kan lopen en een operatie nodig heeft. Heel erg veel hebben ze ook weer niet op hun kerfstok. Waarom dan niet wachten tot die paar jaar om zijn? Reden: de fantastische sadistische gevangenis-opzichter gespeeld door Hume Cronyn. Hij geeft ergens letterlijk toe te geilen op het censureren van de brieven en 't liefst haalt hij zijn lichtgekrulde wapenstok tevoorschijn om die eens zachtjes en liefdevol te strelen. Ook een homoseksuele subtekst ontbreekt niet, als hij gekleed in slechts een hempie opera luistert, vlak voor het aftuigen van een gevangene. Zijn dienstpet heeft ook wel wat decadent Romeins fascistisch. Cronyn maakt de film. Het einde is behoorlijk indrukwekkend en zeker voor een jaren '40 film bloedig en bruut. Karst T.-achtige toestanden!