Moon

Alle Droomstoffeerders opgelet, de zoon van Major Tom brengt intellectuele sci-fi naar het grote scherm. Een zeldzaamheid. Ik hóud niet eens zo van het genre en zat toch al in mijn handen te wrijven van plezier. De film leek ook om in een vloek en een zucht, dus vermakelijk is ie zeker. Of ie echt blijvende kwaliteiten heeft, is een heel ander verhaal. Regisseur Duncan Zowie Jones doet zichzelf zeker in het begin tekort, door eer te willen bewijzen aan de klassiekers, terwijl hij daarmee eigenlijk onnodig verwarrende hints dropt voor zijn eigen verhaal. Hij introduceert een astronaut, gespeeld door Sam Rockwell, die met een of andere bulldozer op de 'achterzijde' van de maan werkt. Daar is een soort magische energie-stof te vinden, die de wereld van de totale black-out heeft gered. Hij zit er al drie jaar, in zijn uppie, en is blij bijna naar huis te kunnen. Van al die eenzaamheid heeft ie ze niet helemaal meer op een rijtje, hij mist zijn vrouw en ziet opeens een (heel ander) meisje in zijn stoel hangen. Een duidelijk Solyaris-grapje, waarmee in de rest van de film niks gebeurd. Het schijnt dat hij haar nog één keer ziet, vlak voordat hij, niet toevallig, een ongeluk krijgt, maar ik had dat zelf al gemist en bovendien gebeurd er verder toch niets mee in het plot. Dan is daar natuurlijk een beruchte board computer (hier met de stem van Kevin Spacey) die net als in Kubrick's 2001 wel eens slecht zou kunnen zijn. Ook daar zijn weer in het begin wat hints voor; de computer belt met de basis op aarde, terwijl de verbindingen kapot zouden zijn. Ook dit blijkt later een dwaalspoor, wat de echte sci-fi liefhebber misschien wél geslaagd ambigu vind. Diezelfde robot zorgt trouwens voor een prachtig moment, het ding toont zijn emoties per welbekende smiley, die het op een cruciaal moment, begeleid door een lekker pianoriedeltje op een janken zit. Ik twijfel of ik dat plotpunt moet vertellen, in wezen in Moon namelijk een echt kort verhaal, met één simpel gegeven/twist. De liefhebber moet dat toch zelf maar gaan zien, laat ik volstaan met te melden dat Sam Rockwell het heel druk had. De film blijft ondertussen toch lichtjes haperen, om nog maar een voorbeeldje noemen: in wat een schokkend moment had kunnen zijn, stelt de film visueel teleur, door de 'ontdekking' (het is meer een bevestiging) die de ruimtevaarder doet, veel te verscholen te presenteren. Kom op, het is een film, dat deden ze in the Matrix toch beter, of ik moet het in mijn herinnering hebben aangevuld.