Funny People

Een groot fan van Judd Apatow zal ik nooit worden, maar met Funny People komt hij ambitieus uit de hoek en dat valt zeer te waarderen. Funny People duurt liefst tweeënhalf uur, veel te lang natuurlijk voor iets wat uiteindelijk toch op een verknipte relatiekomedie uitdraait. De meanderende (ook wel persoonlijke) 'fuck off ik doe gewoon waar ik zin in heb'-mentaliteit is echter toch wel stoer en gewaagd. Apatow kan een potje breken bij de studiobonzen. Knocked Up en The 40-Year-Old Virgin brachten ongetwijfeld bakken met geld binnen en dan hebben we 't nog niet over de films die hij schreef en/of produceerde. Funny People eerste vijf minuten zijn ironisch genoeg meteen de beste van het hele epos. Over de intiteling zien we in gruizige beelden Adam Sandler met wat vrienden wat prank calls plegen, cut naar een (zogenaamd) oudere en wijzere versie van de man in een enorme villa. Hij zwemt wat baantjes en vertrekt. Paul McCartney zingt: 'Say it for goodness sake, it will be a great day'. Mensen op straat adoreren de comedian, willen met hem op de foto, vragen om handtekeningen. Alleen de paparazzi ontbreken vreemd genoeg, zoals ze in de hele film niet bij de pinken zijn. Sandler bereikt plaats van bestemming, schuift aan achter een bureau en de dokter vertelt hem dat hij terminaal ziek is. Vier woorden: Man on the Moon. Wat Apatow natuurlijk ook weet. Hij zadelt Sandler eerst op met regular Seth Rogen, als ingehuurde vriend (en slechte stand-up comedian) voor de vereenzaamde en arrogante celebrity. Na een fijn eerste uurtje met qua ziekteverschijnselen al verdacht weinig munitie (één montage) komt de wending. Makkelijk te raden, maar ook daarna zat ik nog cru te denken: laat 'm alsjeblieft alsnog sterven! Funny People verandert ondertussen, als gezegd, in een chaotische relatiekomedie, met Sandler die in zijn tweede (of laatste) kans-leven terug wil naar zijn eerste echte liefde, die opgescheept zit met Aussie zakenmannetje Eric Bana. Een afgrijselijk ongrappige rol. De film is op dat moment al door de hoeven gezakt met als een van de dieptepunten een absurde cameo van Eminem. Hij lijkt een wassen pop van zichzelf. Sander op zijn beurt doolt rond als Ben Stiller in een waardeloos vehikel en Seth Rogen's non-acteren en lage lachje worden ook weer in ras tempo onuitstaanbaar. En dat terwijl ik hem in het eerste uur voor het eerst sympathiek vond. Het klinkt wat raar en misschien is het een gevalletje heel snel tevreden, maar die eerste geniale minuten, die echt nog wel even nawerken zijn voor mij genoeg. Dat is toch wat uiteindelijk blijft hangen. Goede soundtrack ook met bijvoorbeeld James Taylor op een MySpace-schnabbel en Rogen die een cheer up play-list samenstelt en daar met Warren Zevon's Keep Your Heart aankomt. Te confronterend voor de comedian, die liever zelf mensen met ranzigheden provoceert, zoals de intiteling al illustreerde. Hij waagt zich nog even aan internetdaten. Meisje vertelt enthousiast dat ze vaker JDate. "Wat is dat dan?" "Een database vol Joodse singles." "I thought Jewish people didn't like to be on lists..."