The Milk of Sorrow

Reis door wereldcinema part honderd: Peru. Zo'n film die af en toe wankelt richting wereldwinkel-niveau, maar overeind blijft. Zo heeft het hoofdrol-meisje een aardappel in haar vagina. Da's heel wat gewaagder dan de gemiddelde door Oxfam-Novib gesponsorde film! Het meisje is groot geworden met 'de milk of sorrow'. Haar moeder is tijdens haar zwangerschap verkracht en zodoende geïnfecteerd met angst. (Wat dan via de moedermelk op het meisje zou zijn doorgegeven) De oplossing om zelf niet verkracht te worden is die aardappel, een metafoor voor opgepotte angsten natuurlijk. Maar na het zingen van haar laatste liedje gaat moederlief dood en moet het meisje (overigens in de twintig) wel de straat op en gaan werken. Haar wat rare nerveuze oom is bezorgd, maar ook afgeleid door de naderende bruiloft van zijn eigen dochter. Het meisje gaat werken in een dure villa. In een mooi shot gaat de poort open, buiten is de drukke volksmarkt en één stap verder is de rust van een goed onderhouden tuin. Het meisje bezweert haar angsten door te zingen, wat de eigenares van de villa, een componiste, interesseert. In een van de mindere momenten jat ze niet alleen een van haar liedjes, ze doet later ook nog onaardig. (Laten we zeggen het Westerse schuldgevoel-personage) Veel geslaagder zijn de scènes bij het meisje thuis in een armoedig maanlandschap, waar dan ook die bruiloft plaatstvindt, vol vrolijke dansen en de alomtegenwoordige volksliedjes. En bizarre pick-up lines!