Coraline

Vergeet Up maar, dit is de beste animatie-film van het jaar. (Wel in een totaal ander subgenre) Dit is eigenlijk totaal niet kindvriendelijk, met een best beklemmend uitgangspunt. (En de film wordt ook steeds akeliger) Wat als je een deurtje vindt in je huis, dat naar een identiek huis leidt, op twee punten na. Alles is beter! En de aanwezigen hebben knopen als ogen. De blauwharige heldin Coraline vindt zo'n deurtje, en ze is maar wat blij daarmee. Haar echte ouders, zijn niet overdreven slecht, maar volkomen ongeïnteresseerd in haar, door hun drukke bezigheden, wat filmisch juist "spannender" is. Haar nieuwe knopen-ouders geven haar echter eetbaar voedsel en halen allerlei magie uit de kast om indruk op haar te maken. Na aanvankelijke aarzeling raakt Coraline enthousiast, waarna naald & draad en knopen tevoorschijn komt. Je vindt ons toch lief! Prik die ogen uit, de naald is zó scherp, het doet geen pijn. Erg goed bedacht en het heeft tot dat punt ook allemaal iets diepzinnigs. Freudiaans, existentialistisch, als je je best doet zou je er vast dat soort woorden en metaforen op kunnen plakken en in kunnen zien. Schiet me nu te binnen, bijvoorbeeld de naald als symbool voor drugs die je een rooskleurige blik geven, waarna je jezelf niet meer bent, een zombie van je echte zelf. Coraline is wijs en wil ontsnappen en dus begint het iets minder actiegedeelte, waar de film letterlijk een computerspelletje dreigt te worden. Zoek drie rode stenen en als je tien stappen loopt ben je de wereld rond en ben je weer bij het begin. Een plaatselijke kat mag (iets teveel) schitteren en blijkt redder in nood, waarna de film om lijkt. Maar dat kan nog niet want haar lokale buurjongetje moet ook nog een goede daad verrichten, en zo geschiedt.