Still Walking

Lekker landerige Japanse arthouse, zonder de rariteiten waar Japanners normaal in uitblinken. Die hadden hier ook niet gepast. Still Walking is een beetje sentimenteel, zeker niet origineel en met z’n twee uur ook net wat te lang en dus wat saai, maar op zich toch erg aangenaam. Een familie is bij elkaar voor de jaarlijkse samenkomst, waarop de al lang geleden overleden zoon wordt herdacht. Pa is die dag, of altijd, chagrijnig en nogal zwijgzaam. Hij heeft (hoe cliché) de pik op de overgebleven wat mislukte zoon, die ditmaal zijn nieuwe vriendin meebrengt. (Een al eerder getrouwde vrouw met zoontje) De dochter van het gezin heeft plannen om met manlief bij haar ouders in te trekken, want da's een mooi groot huis. Haar stem is overigens weer waanzinnig, een bekend vereiste voor Japanse actrices. Gedurende de dag zijn er wat toenaderingspogingen, met name het moment dat de zoon (dus nieuwe vader) met het zoontje van zijn vriendin in bad zit is mooi, op een doodgewone dit is familieleven manier. (Iets wat de film sowieso prima treft) Helaas gaat het aan het einde nog wat mis. De film heeft z'n natuurlijk einde bereikt en opeens klinkt er, voor 't eerst ook nog, een voice-over, die even vertelt hoe het iedereen na de film verging. Laat dat dan open. Ook de epiloog die daarop volgt is volstrekt overbodig.