Anchors Aweigh

Bijna zo leuk als Mary Poppins, en een film om je eeuwig jong bij te voelen. Natuurlijk vooral in de beroemde sequentie waar Gene Kelly (zelf een groot kind) met de cartoon-muis Jerry danst. De animatie is nog wat knullig, maar schwung heeft het. Gene Kelly speelt hier eigenlijk ook een soort babysitter (én 'baby'-zoeker) want hij helpt zijn jonge scheepsmaatje Frank Sinatra, die na een kerkelijke carrière nog steeds niets van 'dames' weet. En dat doet Gene 'they call him the sea wolf' wél. Probleem voor Gene is dat hij een soort kindermagneet is, hij wordt de hele tijd afgeleid door kleuters die wat van 'm willen! (En hij kan het dansen niet laten voor ze.) Young blue eyes valt ondertussen voor een opera-zangeres; Kathreen Gryson, met een vrij vervelende stem. Sinatra zelf heeft echter ondanks zijn boy-ish looks al wel The Voice, een leuk contrast. Zoals in alle musicals wreekt tegen het einde de enorme hoeveelheid intermezzi zich, ik had het graag zonder pianogeraas van Liszt gedaan, maar het moment waar alles op zijn pootjes valt is onbetaalbaar. De kop van Gene Kelly is één en al smile, letterlijk een capital U van oor tot oor. Bovendien is de setting erg leuk, meta zoals het hoort in musicals, dus veel gedwaal op en rond de Hollywood-studios van MGM. Dat het leukste meisje gewoon uit 'well what do you know!-Brooklyn komt, spreekt vanzelf.