The Barefoot Contessa

Mankiewicz had een vooruitziende blik, The Barefoot Contessa is Grace Kelly Blues avant la lettre, met een jong doorgebroken actrice die ingepalmd wordt door een 'count' (die tussen Frankrijk en Italie aan de kust woont, dus ga maar na) wat haar uiteindelijk fataal wordt. Dat is geen spoiler want The Barefoot Contessa opent met haar begrafenis. Humphrey Bogart staat er te sippen, hij speelt een filmregisseur, maar van film in film-gedoe is helaas nauwelijks sprake. Hij begint het verhaal te vertellen. In voice-over. En nog maar wat voice-over. Dat is jammer en hij blijkt niet eens de enige voice-over, zijn verhaal wordt nog een paar keer onderbroken door anderen. Zo wordt dit vooral een visueel genoegen, en dat is het zeker, met een uiterst kalme, melancholische Bogie in kleur (in eenvoudige rode truien) én Ava Gardner, in fraaie zwarte badpakken (en op blote voeten). Zij speelt een vurige Spaanse die door Bogart en een rijke producer naar Hollywood wordt gehaald, waar ze een ster wordt, zonder gelukkig te worden. Na The Bad and The Beautiful-achtige avonturen door naar de pseudo Monegaskische jetset, maar dat is een regen-drop verhaal. Dat gedeelte is qua scenario wel wat beter, met bijvoorbeeld een mooie speech van de graaf, die van zijn filmster houdt 'met heel zijn hart'. (En niets méér dan dat.) Ook Edmond O'Brien doet trouwens mee in een mooie rol als pr-agent. In kleur lijkt ie flink aangekomen, misschien is het slechts contrast met Bogart die op dat moment (een paar jaar voor zijn dood) al uit niets meer dan hoofd bestond.