Empire of the Sun

Ergens halverwege loopt de piepjonge Christian Bale na een van zijn vele heldendaden de barakken van het Jappenkamp binnen, en iedereen salueert voor hem. Supersentimenteel. Tóen schoot me dan eindelijk te binnen dat dit een Steven Spielberg-film moest wezen. En een goed teken was die realisatie niet. Natuurlijk, Spielberg heeft een bepaalde magische touch, ook hier houdt ie de kijker 152 minuten in zijn ban, maar het is een vrij oppervlakkige betovering, terwijl een schrijnende setting als deze toch harder aan zou moeten komen. Zeker als je bedenkt dat een kind de oorlog ondergaat en Christian Bale echt fantastisch speelt. Dit is een ingewikkelde manier om te zeggen dat Spielberg nooit een Au Revoir les Enfants zou kunnen maken. Ik vraag me af in hoeverre het boek van Ballard verschilt. Zat daar bijvoorbeeld ook al die atoombomscène in, een ontploffing in de verte en Bale die denkt dat een ziel van zijn 'auntie' naar de hemel trekt. Dáar weet Spielberg wel raad mee. En, het begin is ook erg goed; het gemopper daargelaten is dit wel een mooie film hoor. De Engelsen leven als koningen in Sjanghai, negerend dat de Japanners eraan komen (en dat de Chinezen eigenlijk ook een hekel aan ze hebben). De familie trekt naar een kostuumfeestje terwijl het in de stad al broeit. Prachtscene. Ook John Malkovich is op dreef als sneaky American bastard, wheelin' and dealin', met een uiterlijk tussen Vladimir Lenin en Michael Stipe.