Had net Salinger's fantastische Nine Stories uit, en daar past deze film wel bij. Een van de meest merkwaardige oorlogsfilms die ik ooit heb gezien. Oorlogshandelingen totaal afwezig. Sterker nog, de soldaten lijken al tientallen jaren doelloos rond te dwalen, in een eindeloze poging om hun Eerste Wereldoorlog-trauma's te verwerken, of althans, een poging te doen de gruwelen een plaats te geven, door ze te verpakken in verhalen en liedjes. Niettemin krijg je die pijn er natuurlijk niet uit (en daardoor moest ik aan de post-war-depressies van Salinger denken). Bij het door eindeloze blauw-groene mistige boslandschappen trekkende groepje voegt zich een vrouw, Sylvie Testud, in Jeanne d'Arc-vermomming. Lang lijkt het erop dat ze de hele film níet door de mand zal vallen, wat ik wel passend had gevonden bij de magisch-realistische sfeer. Te afgestompt om nog op te merken dat ze een vrouw is, zelfs als je haar wonden dept. Een ander voorbeeldje van de fraaie vervreemding zit al in de eerste scène, als de vrouw vanaf een heuvel bij haar huis in de verte staart. Hopend dat ze het honderd kilometers verre front als in een wonder zou kunnen zien. Dan volgt er slecht nieuws en begint ze aan haar tocht. Het groepje soldaten neemt haar na aanvankelijke aarzeling (en een kapotgeschoten hand) op, al zeggen ze dat ze nooit écht een van hen zal kunnen worden. Ze zingt of speelt dan ook nergens mee in de muzikale intermezzi. Want jawel, tot vier keer toe komen de zelfgebouwde instrumenten (zelfs een piano!) uit het niets tevoorschijn en spelen de mannen een soort psychedelische sixties-folk, en waarom ook niet. Elke keer wordt (de variatie op hetzelfde liedje) mooier en treuriger. Bizarre en vrij geslaagde film dus, al vind ik het laatste kwartier wat te concreet; regisseur Serge Bozon mist een mooie kans op een open einde, om te besluiten (in omgekeerde volgorde) met een mededeling in tekst, een wat misplaatste seksscène (wellicht als teken van herwonnen levensvreugde) en het uitspreken van een naam, die we als kijker al geraden hadden.
dinsdag 9 augustus 2011
La France
Had net Salinger's fantastische Nine Stories uit, en daar past deze film wel bij. Een van de meest merkwaardige oorlogsfilms die ik ooit heb gezien. Oorlogshandelingen totaal afwezig. Sterker nog, de soldaten lijken al tientallen jaren doelloos rond te dwalen, in een eindeloze poging om hun Eerste Wereldoorlog-trauma's te verwerken, of althans, een poging te doen de gruwelen een plaats te geven, door ze te verpakken in verhalen en liedjes. Niettemin krijg je die pijn er natuurlijk niet uit (en daardoor moest ik aan de post-war-depressies van Salinger denken). Bij het door eindeloze blauw-groene mistige boslandschappen trekkende groepje voegt zich een vrouw, Sylvie Testud, in Jeanne d'Arc-vermomming. Lang lijkt het erop dat ze de hele film níet door de mand zal vallen, wat ik wel passend had gevonden bij de magisch-realistische sfeer. Te afgestompt om nog op te merken dat ze een vrouw is, zelfs als je haar wonden dept. Een ander voorbeeldje van de fraaie vervreemding zit al in de eerste scène, als de vrouw vanaf een heuvel bij haar huis in de verte staart. Hopend dat ze het honderd kilometers verre front als in een wonder zou kunnen zien. Dan volgt er slecht nieuws en begint ze aan haar tocht. Het groepje soldaten neemt haar na aanvankelijke aarzeling (en een kapotgeschoten hand) op, al zeggen ze dat ze nooit écht een van hen zal kunnen worden. Ze zingt of speelt dan ook nergens mee in de muzikale intermezzi. Want jawel, tot vier keer toe komen de zelfgebouwde instrumenten (zelfs een piano!) uit het niets tevoorschijn en spelen de mannen een soort psychedelische sixties-folk, en waarom ook niet. Elke keer wordt (de variatie op hetzelfde liedje) mooier en treuriger. Bizarre en vrij geslaagde film dus, al vind ik het laatste kwartier wat te concreet; regisseur Serge Bozon mist een mooie kans op een open einde, om te besluiten (in omgekeerde volgorde) met een mededeling in tekst, een wat misplaatste seksscène (wellicht als teken van herwonnen levensvreugde) en het uitspreken van een naam, die we als kijker al geraden hadden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten