Quand J'étais Chanteur

Stond laatst een artikel in de Volkskrant over remakes, Twelve Monkeys is er bijvoorbeeld een, nooit geweten. En zoals Vido Liber destijds al zei, Crazy Heart kan met gemak voor een remake van Quand J'étais Chanteur doorgaan. Niet alleen exact dezelfde elementen, ook de timing (noem het gewoon volgorde) waarin ze aan de kijker worden geserveerd. (Zelfs een stadion-concert ontbreekt niet, en uiteindelijk wel.) En tóch vind ik Crazy Heart iets beter. De muziek helpt, country versus knullige Franse chansons. En ik vind Depardieu niet zo goed als Jeff Bridges. Die laatste deed duidelijk meer zijn best als Depardieu hier. Had ook meer te winnen. Niet dat L'homme grande niet redelijk is als de Eddy Wally-achtige charmezanger, die in bejaardenhuizen en restaurants zijn liedjes croont. Waar Quand J'étais wel op wint is het ontstaan van de relatie met de jonge blom. Dat gaat hier ongemakkelijk en wringend en eigenlijk wordt het nooit écht wat. (Alhoewel het laatste shot!) Ik zou bijna denken dat dat genoeg zou moeten zijn voor een betere film, maar de laatste verrtig minuten zijn hier toch een beetje uitgeblust en saai. De fut is eruit. (Hee, bij Crazy Heart zat ik ook al over de tweede helft te zeuren, teveel script-spektakel daar, het is nooit goed!) Wel moet nog even de bijrol van Christine Citti worden genoemd, ooit achtergrondzangeres en nu manager van Le Chanteur. En nog altijd (en heel tragisch) een beetje verliefd op hem. 'Ze wordt een beetje dik', peinst haar nieuwe echtgenoot. Een beetje de Mariska Veres van de film.