Altman vermaakt zich hier kostelijk met flauwe (woord)grapjes, hij lijkt de hele film te hebben opgezet om een visuele grap te kunnen maken rond 'caught with your hand in the cookie jar'. Zeker de tweede helft is me wat te lollig, al ben ik ook zelfverklaard notoriously lastig te pleasen met grappen. Maar goed, de eerste helft is erg gemoedelijk en lief. Met aardig (samen)spel van vooral Charles S. Dutton (een soort Solomon Burke) en Patricia Neal. De laatste is een weduwe die er geen zin meer in heeft, en Dutton is haar trouwe kompaan die het meest geschokt is als ze 'weg' is. Minder onder de indruk is de dorpsregisseuse Glenn Close die het een schandaal vindt en de hele boel anders 'staget', met hulp haar zwakbegaafde medeplichtige Julianne Moore die alles voor zoete koek slikt wat Glenn Close haar vertelt. Of toch niet? De lekkerst gevulde koek (ok, die kon beter) is lieve Liv Tyler, hier met fris-korte coupe en qua acteren stiekem weer matig. (Zien we door de lange vingers.) Zij is vooral bezorgd om Dutton, op het overdreven plakkerige af. Maar ach, dit is een film waar iedereen zelfs in de gevangenis-cel nog zit te scrabblen, en dan is de kijker zachtjes en voldaan in aangename soes-stand gesukkeld. Het eindigt met koek/ei en iets van eigen deeg.
zondag 14 augustus 2011
Cookie's Fortune
Altman vermaakt zich hier kostelijk met flauwe (woord)grapjes, hij lijkt de hele film te hebben opgezet om een visuele grap te kunnen maken rond 'caught with your hand in the cookie jar'. Zeker de tweede helft is me wat te lollig, al ben ik ook zelfverklaard notoriously lastig te pleasen met grappen. Maar goed, de eerste helft is erg gemoedelijk en lief. Met aardig (samen)spel van vooral Charles S. Dutton (een soort Solomon Burke) en Patricia Neal. De laatste is een weduwe die er geen zin meer in heeft, en Dutton is haar trouwe kompaan die het meest geschokt is als ze 'weg' is. Minder onder de indruk is de dorpsregisseuse Glenn Close die het een schandaal vindt en de hele boel anders 'staget', met hulp haar zwakbegaafde medeplichtige Julianne Moore die alles voor zoete koek slikt wat Glenn Close haar vertelt. Of toch niet? De lekkerst gevulde koek (ok, die kon beter) is lieve Liv Tyler, hier met fris-korte coupe en qua acteren stiekem weer matig. (Zien we door de lange vingers.) Zij is vooral bezorgd om Dutton, op het overdreven plakkerige af. Maar ach, dit is een film waar iedereen zelfs in de gevangenis-cel nog zit te scrabblen, en dan is de kijker zachtjes en voldaan in aangename soes-stand gesukkeld. Het eindigt met koek/ei en iets van eigen deeg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten