The Blob

Met zo'n titel kun je geen wonderen verwachtingen natuurlijk. Of juist wel, space miracles! The Blob is een slijmerige substantie, die mensen eet en daardoor groeit en groeit, tot ie een heel restaurantje bedekt. Maar 'het' begint nog bescheiden, bij de arm van een oud baasje, typisch genoeg is het monster dan juist het engst, als een soort gruwelijke rottingsziekte. De oude man wordt door Steven McQueen (in zijn eerste hoofdrol, en nog met de extra 'n') en diens Hanna Bervoets-achtige-dinnetje aangetroffen tijdens een carfuck-uitje. Nou ja! Zoiets dan, want in de geinige opening kust de creepy McQueen (mager uitgestreken gezicht had hij toen hij jong was, terwijl ie tegelijkertijd ook iets vreemds ouds heeft) zijn tegenstribbelende meisje te stevig. In de loop van de film leggen ze het wel bij hoor. Maar goed, de oude man dus, op naar de dokter, en ook die gaat eraan. McQueen trommelt wat vrienden op, en vanaf dat moment begint de film uit elkaar te vallen, er was kennelijk geen budget voor actiescènes, dus de film concentreert zich op opvallend ongeïnspireerd geschreven, simpelweg saaie randgebeurtenissen met bovenal personages die elkaar gaan vertellen wat er al eerder is gebeurd. (En wat nog zou kunnen gebeuren!)