Apan

Waar Keane nog medelijden opwekte kan de even gruwelijk intense hoofdrolspeler van het pikzwarte Apan (de Aap) daar al snel naar fluiten. Er klopt iets niet aan die kerel, je merkt het meteen, nog voor ie het arme studentje van zijn rijschool de huid vol scheldt. Met de gebeurtenissen van onlangs zat ik toch al snel Breivik, Breivik, Breivik, te denken. Maar zo grootschalig grof wordt het niet. (Bovendien, merkte ik pas richting het einde aan de borden, de film is niet Noors, maar Zweeds.) We volgen de man dicht op huid, als een manische rond karrend en lopend door zijn stadje; en dan wordt duidelijk wat ie heeft gedaan. Even denk ik; had dat niet nog langer verborgen moeten blijven, maar de film lanceert een tweetrapsraket, en de twist even daarna is nog tragischer en schokkender. Die spanningsboog van de eerste veertig minuten blijkt vervolgens niet vol te houden, al blijven er intrigerende scènes langskomen, o.a. op de tennisbaan, en in de sporthal-douches. (Hoe kan iedereen de man al haten voordat ze weten...?) Spiritueel mooi, en een bijna verstild momentje van woede is (in mijn ogen) de titelverklaring. Niet de gereciteerde droom aan het einde, maar het moment dat de man zijn frustratie uit in het gooien van wat stenen. Als een boze chimpansee.