Skeletons

Uiterst plezierige film, echt zo'n liefdevol low-budget nerd-werkje. Niet eens zo goed geacteerd en geschoten, maar barstensvol slimme ideeën. En alle details kloppen; een personage lijkt op Freddie Mercury, en helemaal aan het einde begint de film er ook over. Een ander personage is lange tijd mutistisch en de kijker merkt dat pas op áls diegene gaat praten. Tekenend voor hoe je deze maffe maar aandoenlijke wereld wordt ingetrokken. Het verhaal heeft trekjes van Charlie Kaufman, vermengd met Inception op familie-niveau. Als de film in zwart-wit was geschoten (wat nog leuker was geweest) had je hier helemaal het gevoel de nieuwe Christopher "Following" Nolan te ontdekken. Twee mannen bezoeken families, waar ze als een soort exorcisten skeletten uit de kast halen, figuurlijk dan. (Het idee moet met het spreekwoord zijn gekomen.) En hier is dat bij Inception zo jammerlijk ontbrekende element van trippen op je eigen droomstof wél aanwezig. (De Freddie Mercury van het duo zwelgt in een gefabriceerde jeugdherinnering.) Na wat routineklusjes komt het duo bij een écht lastige 'case' en begint de boel snel in elkaar te storten. (En iedereen door elkaar te lopen, al dan niet in spirits.) Vanzelfsprekend converseert het duo in onnavolgbaar 'slang', waar ook uitgebreid over is nagedacht. 'You're going native!', wordt er gemopperd als er te vriendelijk tegen de klanten wordt gedaan. De norse baas van het duo is trouwens een gepast maffe, typisch Britse kolonel, met snor en pet. Tot slot ook nog even de soundtrack noemen, die het Transsylvanische sfeertje benadrukt met klavecimbel en Le Mystere Des Voix Bulgares-stemmen. Je voelt een Oost-Europese twist aankomen.